Onlangs stond ik een vrouw die in Nederland verblijft als asielzoekster bij in een bestuursrechtzaak. Via vluchtelingenwerk kwam zij bij me omdat de desbetreffende gemeente haar Participatiewet-uitkering had gekort.
In het land van herkomst was zij getrouwd. Haar man had nog een vrouw. In het herkomstland was dat vrij gebruikelijk. In Nederland is een huwelijk met meerdere mensen tegelijkertijd verboden. De gemeente had haar aangemerkt als getrouwd. Als je getrouwd bent krijg je een minder hoge uitkering dan als alleenstaande. Zij werd daarom gekort op haar uitkering. Namens cliënte heb ik bezwaar gemaakt.
Van de Nederlandse overheid mogen cliënte, haar man en de andere vrouw niet getrouwd zijn. Cliënte had daarom – op aanraden van de instanties – een echtscheiding aangevraagd. En precies dat voerde ik aan als bezwaargrond. Het is volgens mij namelijk vrij gek om aan de ene kant iemand te kwalificeren als getrouwd, terwijl aan de andere kant het advies wordt gegeven om te scheiden. Ik heb aangetoond dat mevrouw aan het scheiden was en dat zij daarom als alleenstaande moest worden aangemerkt.
De gemeente vond dit goede argumenten en kende de uitkering van een alleenstaande toe. Mijn cliënte was erg blij. Ik hoop dat er meer gemeentes goed zullen kijken naar de persoonlijke omstandigheden van de betrokken personen, zodat er ruimte blijft voor maatwerk.
Wilt u meer informatie over onze dienstverlening in het bestuursrecht, of wil u zeker weten dat u bezwaarschrift goed is opgesteld? Neemt u dan contact op met mr. Moshe Beukers.